Dit is wat Matylda bedoelt wanneer ze in haar film zegt: 'We are broken'.
'Angel' is een shortfilm gemaakt door een vriendin van me: Matylda Lisiecka. Het gaat over een meisje (Susanne) die is gestorven (waardoor wordt niet duidelijk).
Matylda heeft de sfeer goed neergezet door de belichting in het tweede deel, waar Susanne's vrienden huilen, en door de muziek erachter.
Maar dit is natuurlijk niet wat de film zo bijzonder maakt.
Er zitten wat heftige stukken in, bijvoorbeeld wanneer Susanne's vrienden naar haar voicemail bellen en wanneer een vaas breekt.
Deze shortfilm is opgedragen aan Sarah van Herrewaarden, een meisje uit ons jaar die vorig jaar rond kerst overleden is. Zij was een vriendin van Matylda.
Aan het einde komt haar foto in beeld waarbij de tekst staat: 'You've always been an angel and now you've got your wings'.
Voor Matylda betekende Sarah veel. Zij was de enige uit haar klas (dit was ook voordat ik Matylda had leren kennen) die aardig voor haar was. Dit heeft ook bijgedragen tot de keuze van het laatste liedje in de film. 'when I could not find a friend' Sarah was er dan voor haar. Ik heb Sarah niet gekend. Toch ben ik haar dankbaar dat ze Matylda vaak heeft kunnen opvrolijken. Ze was een bijzonder persoon. Matylda vertelt dan ook vaak nog over Sarah.
Een mooie scene vind ik is wanneer JingJing belt naar Susanne's voicemail. Ze vraagt aan Matylda of ze Susanne's stem nog eens wil horen. Matylda heeft me uitgelegd dat JingJing dit ook had gevraagd toen Sarah was overleden. Ze had aan Matylda gevraagd: Wil je haar stem nog eens horen? Matylda had het niet begrepen (net zoals gezegd wordt in de film) maar toen heeft JingJing haar telefoon gepakt en naar Sarah's voicemail gebeld.
Ook heel bijzonder is de laatste scene. Matylda vertelde me voordat we die gingen opnemen dat ze in de nacht na Sarah's overlijden, ze gebid had. Ze vroeg om een teken dat het goed was.
Die avond kwam Sarah in haar droom. Daarover vertelt Matylda ook in haar film.
De laatste scene is die droom nagespeelt. Het meisje is daarin wel Susanne en niet Sarah.
Wat misschien niet zo opvalt, en misschien ook niet zo bedoeld was, dat weet ik niet, is de kat. Op een gegeven moment zie je in de film een kat die zijn kopje omhooggooid. Ik denk hierbij meteen terug aan het begin toen Susanne zei dat ze later misschien een kat wilde.
Dit laat zien hoeveel een leven waard is en wat voor een impact het heeft als iemand overlijdt. Zelfs de kat mist zijn baasje.
We missen allemaal...
Eén van de moeilijkste momenten in de film is wel de uitleg van Matylda bij die droom. Ze legt uit dat in haar droom Sarah (hier Susanne) wegloopt en zwaait 'As if to say: it's alright, I'm okay'.
Dit is natuurlijk het beste hoe je erover kunt denken.
Toch vond ik het moeilijk want voor mijn gevoel is het niet alright. Sarah was 16 jaar. Maar zoals Matylda schreef: 'You've always been an angel and now you've got your wings'.
Het was zelfs voor mij heftig om de film te bekijken, wat ik niet verwacht had. Ten eerste omdat ik ook meespeel. Bij elke scene weet ik dat ik op de achtergrond of net voor het filmen gewoon gek aan het doen ben, samen met anderen die hebben meegewerkt aan de film.
Ook was het voor mij onverwachts omdat ik zelf Susanne speel. Ik huil wanneer ik het verhaal van Susanne zie, terwijl ik weet dat ik nu gewoon nog leef. Dat Susanne niet echt is, omdat ik naar mezelf kijk. Toch zit ik voor de zoveelste keer met tranen in mijn ogen te kijken.
Natuurlijk komt dit doordat het verhaal van Susanne erg triest is, maar ik begin vaak pas echt te huilen als de foto van Sarah in beeld komt. Dat verhaal is nog erger.
Ik vind het vooral moeilijk om te zien hoe erg het Matylda nog steeds raakt. Daarom vind ik het ook mooi dat ze deze film toch gemaakt heeft. Ze heeft er ongeveer een jaar aan gewerkt.
Dit was voor een opdracht van Culturele Kunstzinnige Vorming. Echter gaat het natuurlijk niet om het cijfer (wat nog niet bekend is). Matylda wil graag dat de film gezien wordt, om zo de herinnering aan Sarah levende te houden.
Nadat Sarah was overleden stond er in een leeg kastje op school een foto van haar met een kaars. Na een tijd werd de foto weggehaald. Matylda heeft er toen weer een foto neergezet, maar ook die werd weggehaald.
Een tijd later deed ik op school mee met Lagerhuis (debat). In die groep zaten vriendinnen van Sarah. Ik heb één van hen toen horen zeggen dat niemand het er meer over had. Alsof Sarah nooit bestaan had.
Dat is wat Matylda doorbreekt met deze film. Ik krijg namelijk ook het gevoel dat die gedachte nog steeds onuitgesproken heerst bij ons op school.
Wat ik heel knap en dapper vind van Matylda dat ze durfde te voelen, geraakt te worden. Dat ze het aandurfde om niet alleen een film op te dragen aan Sarah, maar ook haar eigen herinneringen (de voicemail bellen en de droom) na wilde spelen.
Ook de boodschap van de film vind ik heel mooi: don't be sad that it's over, be glad that it happend. In het begin zie je hoe Susanne's vrienden verdrietig zijn, maar al gauw zie je vooral de mooie herinneringen aan Susanne.
Omdat Sarah meer is dan haar overlijden. Ze was een dochter, een vriendin. Zij was een bijzonder en geliefd persoon en dat moeten we nooit vergeten. Ik weet dat Matylda dat in ieder geval nooit zal doen.
Het doel van de film is dus ook puur dat het gezien wordt om zo weer even de tijd te nemen om te voelen wat het met je doet als iemand plotseling komt te overlijden, maar vooral om weer even de tijd te nemen om Sarah te herdenken. Daarom wil ik iedereen ook vriendelijk vragen om even de 11 minuten te nemen om naar de shortfilm te kijken.
Onderhand hebben al veel mensen de shortfilm gezien. Ik heb van vriendinnen van Sarah gehoord dat ze het mooi vonden en van één van hen dat ze moest huilen na het bekijken van de film.
Ik vind het heel mooi en bijzonder dat mensen weer even aan Sarah denken (al deden ze dat natuurlijk al). Er is weer even aandacht voor haar.
Ik vind het ook bijzonder dat mensen hiervan moeten huilen, Het leeft natuurlijk nog steeds, dat stille verdriet, het gemis. Nu mag er weer even gehuild worden. Neem de tijd om opnieuw geraakt te worden en op deze manier het intense verdriet en de rouw eruit te laten. Ik denk zelf dat dat goed is.
Ook voor Matylda. Ze heeft echt iets heel moois voor Sarah teruggedaan in mijn mening.
Wat mij persoonlijk nu het meest verbaast is het feit dat ik de rouw en het verdriet ook voel, ofschoon ik Sarah niet gekend heb.
Toen ik op school hoorde dat ze overleden was werd ik daar ook erg emotioneel van. Mijn lerares opperde toen dat het misschien kwam doordat ik ermee geconfronteerd werd dat ik misschien hetzelfde noodlot had kunnen vinden als ik anders gevallen was (ik was kort daarvoor van mijn fiets gevallen en had daarbij mijn enkel gebroken). Dat was het echter niet. Ik had daar nog niet aan gedacht en had de gedachte verder geen aandacht meer geschonken.
Wat mij verdrietig maakte was het beeld van een 16-jarig meisje die van het leven was beroofd.
Een meisje die had kunnen gaan studeren, een carriëre gehad zou hebben, een familie, die later zou kunnen genieten van haar pensioen.
Dat was haar niet gegund. Dat was wat mij echt verdrietig maakte. Ik heb me toen de foto die op het bord stond in mijn geheugen geprent en de naam onthouden. Dit deed ik bewust, opdat zij door nog een persoon niet vergeten zou worden. Al was het alleen maar haar naam.
Nu ik weet wat zij betekende voor Matylda is het meer dan dat. Ik ben haar er dankbaar voor dat ze Matylda blij heeft kunnen maken. Dat ze er was voor Matylda en haar zelfvertrouwen heeft gegeven.
Door deze film zie ik ook die mensen wier harten zij geraakt heeft toen ze er nog was. Ik zie dat ze een bijzonder en mooi persoon was. Ze was, en is, een engel.
Mensen die het mogelijk hebben gemaakt zijn:
Matylda Lisiecka
JingJing Guo
Emma van Schie
Lisa van Malssen
Philip Keller
Inez Stärk
Dianne Suverkropp
Merel Melchers
Verder: Emma van der Zande en Margaux Seton (die eruit geknipt zijn :P )
Het eerste lied is gespeeld door Matylda Lisiecka.
